BEZ BEBEK AYTÜL
Hayat güzel, dünya güzel.
Yaşamak ne güzel.
Genç olmak ne hoş.
Öyle oturulmaz boş boş.
Haydi Aytül. Durma. Kızlarla geziye koş.
Okul bitti. Kış bitti.
Kötü günler çoktan çekip gitti.
Çocuklar seni bekliyor.
Senden yeni oyunlar isteniyor.
Yeni öyküler bekleniyor.
Haydi Aytül, durma çocuklara koş
Bugün güneş güzel. Doğa güzel.
Kızlarla paylaşılan anlar çok özel.
Şu gülen yüzleri kim ne hakla üzer?
Beklenmedik anda mı gelir kötü kader?
Söyleyin bana, kim bu insan kılıklılar?
Nerden çıktı bu korkunç yaratıklar?
Neden durmadan arabamıza çarpıyorlar?
Kendilerince eğlenmiş mi oluyorlar?
Şunlara bakın, ne de korkunç gülüyorlar.
Söyleyin nerden çıktı bu canavarlar?
Neden bize çarpıp, kaçıyorlar?
Sen sakin ol! Korkma arkadaşım!
Elbet dinecek bu acımasız hışım.
Sonu gelecektir bu saldırışların.
Sen insan ol. Doğru yolda ol.
Elbette sonu gelecektir saldırının.
Sonu geldi.. Sonu geldi saldırının.
Sonu geldi yaşanamamışların.
Sonu geldi genç hayatların.
Sonu geldi, taptaze umutların.
Korkunç bir gürültü duyuldu önce.
Tepetaklak olduk araba devrilince.
O korkunç kıyamet dinince,
Gözlerimi araladım sakince.
Ses yok. Hareket yok. Hayat yoktu.
Bağıramadım.tıkandım.Sesim de yoktu.
Hareket etmek istedim. Yapamadım.
Kan kokusu duyarken uykuya daldım.
Hastane ortamına gözlerimi açtım.
Sanki aylardır uyumaktaydım.
Etrafında olan bitene baktım.
Aile aynı aile ama hayat başkaydı.
Ruh sağlam, beden hastaydı.
Sevenler hem sevinç, hem yastaydı.
Kavuşulan Aytül, artık çok başkaydı.
Kollarım hem var, hem yoktu.
Parmaklarım neden oynamıyordu.
Baktım, gövdem duruyordu.
Ne vardı, ne olmuştu.
Neden herkes susuyordu?
Neden bir şey denmiyordu?(söylenmiyordu)
Gövdem hareketsiz uzanmış yatıyordu.
Gözlerim korkuyla çevreme bakıyordu.
Kucaklandığımda kollarım yere sarkıyordu.
Kollar arasında cansız bir beden vardı.
O kucaklarda bir bez bebek taşınıyordu.
Aytül’ün gövdesi artık paçavralaşmıştı.
O artık başkalaşmıştı.
Bundan sonra bez bebek Aytül olacaktı.
Elim kolum pamuk ve bez artık.
Paçavra misali gövdemden sarkık.
Eğlenen birileri yazık etti bize yazık.
Biz bittik de
sen dünyaya çakacak mısın sanki koca bir kazık?
Kimimizin olduğu dikili bir mezar taşı.
Kiminin dinmedi hiç gözyaşı.
Birinin zor da olsa gömüldü naaşı.
Birisi yeniden buldu gerçek aşkı.
Geç öğrenilen sevgililer çoktan yittiler.
Ardında mesajlar bırakarak gittiler.
Zamanında ‘sevdiğimi söyleyemedim’ dediler.
Ah ahhh. Bizlere neler ettiler.
Sevgiyi neden zamanında söylemediler?
Çaresizliği ben seçmedim.
Sensiz hayatı ben istedim.
Suçlular kimdi bilemedim.
Yaşananları silemedim.
Neydim değil, ne olacağım demeliymiş.
Zamanında sevgi sözleri söylenmeliymiş.
Zalimler layıklarını bulacaklarmış.
Lakin iş işten geçmiş olacakmış.
